Zwiadowcy

Członkowie elitarnego Korpusu Zwiadowców, zajmującego się m.in. wymiarem sprawiedliwości oraz byciem oczami i uszami królestwa. Pierwsi zwiadowcy zaczęli przyuczać się do swojego "zawodu" już w roku pięćsetnym Wspólnej Ery, kiedy to król Herbert podzielił kraj na lenna i utworzył ich korpus. Zreformowany przez zwiadowców Halta i Crowleya w IX wieku wspólnej ery, obecnie stanowi jednostkę elitarną, owianą legendą. Każde lenno (a jest ich 50) jest objęte ochroną jednego ze zwiadowców. Znakomitym wyrazem ich umiejętności jest popularne w Araluenie przysłowie: "Jeden bunt, jeden zwiadowca".

Wyposażenie zwiadowcy[]

Elementy wyposażenia zwiadowcy:

• Charakterystyczny płaszcz z kapturem, który zapewnia kamuflaż i pozwala się efektywnie ukrywać, dzięki nieregularnemu, szaro-zielono-brązowemu ubarwieniu. Umożliwia niemal całkowite wtopienie się w tło, co jest źródłem wielu przesądów wśród prostej ludności, która uważa zwiadowców za czarnoksiężników, posiadających umiejętność stawania się niewidzialnym. Płaszcz ten, zależnie od tego, gdzie odbywają się misje, może mieć też inne kolory: piaskowy i różne odcienie brązu - kraje pustynne; biel i różne odcienie szarości - kraje z zimową aurą i śniegiem.
• Skórzany kaftan, zielone wełniane bluzy i spodnie. Na nogach buty sięgające do kolan.
• Łuk - główna broń zwiadowców i ich znak rozpoznawczy. Nie jest to zwykły, prosty łuk myśliwski, tylko potężny, prawie równy wzrostowi posiadacza łuk o sile naciągu przekraczającej 40 kilogramów.
• Kołczan mieszczący dwanaście strzał różnego rodzaju, od zwykłych z liściastym grotem, po zabójcze bodkiny potrafiące przebić zbroję czy tarczę.
• Podwójna pochwa na noże, dzięki której zwiadowca ma je pod ręką.
• Ochraniacz na przedramię, który chroni jego wewnętrzną część przed uderzeniem cięciwy.
• Tłuczki - broń wzmacniająca uderzenia pięścią, wykorzystywana najczęściej na krótki dystans, służące do wzmocnienia siły uderzenia. Wśród zwiadowców przyjęła się także nazwa hantle. Każdy zwiadowca posiada dwie sztuki, które w razie potrzeby można połączyć, tworząc broń do rzucania, o zasięgu około 10 metrów.
• Nóż do rzucania o skórzanej rękojeści oraz jelcu i głowicy wykonanych z mosiądzu. Jego ostrze ma kształt liścia, jest doskonale wyważony i przystosowany do rzucania.
• Saksa - Długi nóż służący do walki w zwarciu, pozwalający odbijać ciosy przeciwnika. Był wykonany z najwyższej jakości stali. W przypadku zablokowania ciosu zwykłego miecza saksą, na mieczu pozostawała głęboka szczerba, a na nożu nic. W przypadku utraty noża do rzucania, zwiadowca może rzucać saksą, ponieważ jest także doskonale wyważona. Ten nóż jest podobny do skandyjskich.
• Kajdanki na nogi i ręce, wykonane z kawałka drewna i rzemieni, skutecznie unieruchamiające spętanego wroga.
• Specjalnie wytrenowany zwiadowczy konik. Jest on niezwykle szybki, wytrzymały i inteligentny. Potrafi rozmawiać ze swoim właścicielem (chociaż jest to kwestia sporna). Przy odpowiedniej strategii jest w stanie biec cały dzień bez zmęczenia. Ponadto ma wyczulony węch, słuch i wzrok. Często ostrzega zwiadowcę przed tym, czego on nie może zobaczyć.
• Odznaka w kształcie liścia dębu - brązowa (dla uczniów), srebrna (dla pełnoprawnych zwiadowców) lub złota (dla zwiadowców na emeryturze). Jest ona symbolem zwiadowców i każdy, kto ją nosi zyskuje sobie szacunek otoczenia.
• Przenośny sprzęt obozowy - namiot, niewielkie garnki do gotowania, kubek, zaimpregnowane płótno do spania bez potrzeby rozkładania namiotu itp.
• Kawa. Dużo kawy i miód (Halt i jego uczniowie).